Dick:
Over een fase in de evolutie van de mens gesproken, ook de Germanen kwamen in het park voorbij. Zodra een van onze groep op school of uit het tijdschrift ‘Kijk’ een naam van een Germaanse god had meegekregen, gaven we een boom in het park die naam. Iemand wees hem aan, noemde de naam, en dat was dat. Het poldermodel, toch al ver afstaand van de jeugd uit die tijd, werd niet gepraktiseerd. Zo stond er in het zogenaamde schaduwlaantje – een weggetje waar het zonlicht werd tegengehouden door schaduwrijke bomen – een scheefstaande stam in een hoek van 45 graden, die misschien ook wel een kroon had, maar die hebben we nooit gezien. De bedoeling was om die stam op te lopen en elkaar ervan af te duwen. Donar heette die boom.
Dia Pos:
Die schuine boom, waar wij niet in mochten klimmen, was altijd een uitdaging. Ik herinner me dat op een gegeven moment die dikke stam met teer was besmeerd, waarschijnlijk om klimmen tegen te gaan. Integendeel maakte dit het klimmen makkelijker, want de stam was stug geworden. Daarna werd dezelfde boom omwikkeld met prikkeldraad. Toen was het klimmen helemaal makkelijk. Wij moesten alleen voorzichtig zijn en uitkijken voor de scherpe stekels.
Dick:
Die scheefstaander had ook een andere functie. Zonder aarzelen of overleg werd die boom gebruikt als ‘buut’. Verstoppertje spelen vonden we iets voor kleine kinderen, Wat niet zo was, want er gingen ook gruwelverhalen rond over een achtjarig meisje dat nog urenlang verstopt gezeten had lang nadat alle zoekers naar huis waren gegaan. Heel goed verstoppen was geen lolletje.
Nee, dat meer ingewikkelde spel heette ‘dieffie met verlos’. Ik gok dat ‘dieffie’ de spelling was, want de naam van het spel is bij mijn weten nooit genoteerd. Behalve nu dan. Na een ingewikkeld proces waarin het liedje ‘ie-wie-waai-is-eerlijk-weg’, veel commentaar en een enkele kwaadwegloper een rol speelde, bleef één speler over, namelijk degene die bij ‘weg’ nog niet was aangeraakt. De anderen kregen de tijd (tellen tot honderd… en niks overslaan hè!) zich te verstoppen en de onaangeraakte had de plicht ze te ontdekken. Was een van de anderen ontdekt, werd er ‘gezien!’ geroepen. Het welles nietes was niet van de lucht.
Maar nu de verlossing. Na de ontdekking en het ‘gezien!’ renden zoeker en vondeling naar het/de ‘buut’, dat was dus Donar. Wie als eerste de boom aantikte was vrij, dat wil zeggen, die mocht zich gaan verstoppen. Degene die als tweede aantikte kreeg zoekplicht, totdat iedereen gevonden of gezien was. Het spel duurde uren, vooral door de discussies over het tellen, het gezien zijn en wie het eerste de boom aantikte. Ik schat dat op een middag van ‘dieffie met verlos’ de jeugd wel 10 kilometer rennend aflegde en 10 discussies voerde.
© 2025 Dick de Scally. Op deze publicatie berust auteursrecht.
Overzicht alle afleveringen “Het park en wij“.
Dick maakt deze serie geheel op eigen titel.
Reageren? Voor nu kunt u contact met de redactie opnemen via de link onderaan de website.
Wij sturen dan uw mail door naar Dick.
Op de hoogte blijven van toekomstige artikelen in deze serie?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief
Gerelateerd:
