Bij het opschonen van mijn voorraad foto’s op laptop en telefoon kwam ik tientallen foto’s, wat zeg ik honderden foto’s tegen die toen leuk waren en nu … iets tussen overbodig en niet meer leuk in. Herken je vast wel. Ik geef een voorbeeld. Een dagje uit levert tientallen foto’s op, van het inpakken van veel te veel spullen, reis, dat leuke eethuisje, alle bezienswaardigheden, het terras en de terugtocht. Voeg daarbij de foto’s van anderen en je telefoon (meestal) borrelt over van de plaatjes. En te veel maakt onbemind.
Vergelijk dat eens met deze winterse foto. Vroeger (ja opa, gaap), in het voor-digitale tijdperk was een foto een klein zwart-wit plaatje op stevig papier, zogenaamd fotopapier met een ribbelrand. Ik heb er nog enkele, een makkelijk overzienbare hoeveelheid dus. Onder andere deze. De vijver in het Volewijckpark is ‘dicht’. Ik zit op de slee, met blote knieën en een gebreide muts met flappen en een geborduurd vliegtuigje voorop. Hoe ik de dames zover heb gekregen om als trekpaardjes te fungeren, weet ik niet meer. Waarschijnlijk is dat de slee mijn eigendom was. Wie rijk is, heeft de macht. Blijkt van alle tijden.
Alles wordt tegenwoordig vastgelegd, niet omdat het moet maar omdat het kan. Moeten we daar dan maar mee stoppen? Nee, zeker niet. Je kunt beter de lat hoger leggen en bij het opschonen een criterium vastleggen, bijvoorbeeld: melancholie. Deze foto is daarvan een voorbeeld. Niet het moment is belangrijk, maar de verandering daarna. De jongen op de slee is man geworden en zit niet meer op een slee, de meisjes zijn mevrouwen geworden, het park is niet meer en winters zoals die op de foto zullen waarschijnlijk niet meer voorkomen. Je weet, deze foto is onherroepelijk. Ik zie de wereld nooit meer zo.
Dick de Scally
© 2025 Dick de Scally – Foto met melancholie. Op deze publicatie berust auteursrecht.
Dit is een column van Dick de Scally
Dick schrijft zijn columns geheel op eigen titel.
Overzicht van Dick zijn columns.
Gerelateerd:
Amsterdam Noord Foto met melancholie
