De route van de Adelaarsweg naar de Shell, daar deed je op de fiets ongeveer een kwartier over, mijn vader dan die daar werkte. Ikzelf overbrugde de afstand in zeven minuten. Wat moest je daar doen dan? Een bekentenis. Eén keer was het cijfer voor de schriftelijke overhoring Duits zo slecht (maar dat lag natuurlijk niet aan mij!) dat de leraar mij opdroeg het papier door mijn vader te laten ondertekenen. Nu meteen? Ja, nu meteen! Hij wist kennelijk dat mijn zuster Paula de handtekening van mijn vader perfect kon nadoen. Vandaar die helse tocht in zeven minuten. Mijn vader – verstoord door deze werkonderbreking – was het met deze manier van opvoeden helemaal niet eens, ondertekende zwijgend en heeft er verder ook geen woord aan vuil gemaakt.
Ongeveer 35 jaar lang fietste mijn vader deze route heen en terug naar zijn werk: Adelaarsweg, Kraaienplein, Buiksloterweg, Badhuisweg, die vroeger Galgenweg heette. Ja, door die galgen in de Volewijk. Aan het eind van de Buiksloterweg (of aan het begin, dat hing af van heen of terug) – tegenover het toen nog pittoreske haventje van Buiksloot – passeerde hij een café, dat nu ONS heet en vroeger Ot en Sien en nog vroeger nog anders. Ik denk dat mijn vader nooit ene stap naar binnen heeft gezet, net zomin als ik zeker weet dat hij sowieso nooit een café heeft bezocht. Of het moest zijn het cafégedeelte van een groot restaurant, bijvoorbeeld van Krasnapolsky op de Dam.
Over Krasnapolsky gesproken. Bij de Shell had mijn vader de functie van veiligheidsinspecteur, maar daarnaast stond hij aan het hoofd van een commissie die ik zal noemen: de commissie van buitendienstactiviteiten. Elk jaar organiseerde hij het Sinterklaasfeest voor de kinderen (ik meen tot 12 jaar) van de Shellwerknemers. Een ingrijpende gebeurtenis op een zaterdagmiddag in de grote zaal van Krasnapolsky (voor de insiders: Kras). Lang van tevoren trok mijn vader het land in om in speelgoedfabrieken in groten getale cadeaus in te kopen. Op een van de zeldzame foto’s van zo’n middag staat hij na afloop van de kindervoorstelling op het podium, waar hij als opening van de uitdeelfase van het feest een klein meisje een pakje geeft. Beiden kijken blij, mijn vader, keurig in pak, gouden Shell-speldje voor bewezen diensten op de revers, sigaret in de linkerhand.
Ook wij, zijn kinderen, waren natuurlijk van de partij. Omdat mijn vader de organisatie in handen had, verdedigden we ons tegenover iedereen dat alleen de Sinterklaas van de Shell de echte was, alleen déze. En alle anderen dan? Ja, dat waren hulpjes van de echte, zeker weten. Eén keer kon ik er niet bij zijn. Ik was acht jaar en zat op de zaterdagmiddag van het feest snotterend van verkoudheid en verdriet in mijn pyjama naast de kachel. Zo gek, van alle andere feesten weet ik weinig tot niets meer. Alleen die ene, waar ik niet bij was, staat in mijn geheugen gegrift.
Dick de Scally
© 2025 Dick de Scally. Op deze publicatie berust auteursrecht.
Een column van Dick de Scally
Dick schrijft zijn columns geheel op eigen titel.
Overzicht van Dick zijn columns.
Gerelateerd:
Amsterdam Noord Sinterklaasfeest
