Grote en kleine vijver, eilanden en schiereiland, iedereen die het Volewijckpark kent, kan de herinnering aan het bestaan ervan bevestigen. De grote komt straks dramatisch aan bod, maar de kleine met zijn schiereiland kent een nog veel dramatischer verhaal. Komt later ook aan bod. Dat gaat niet over de smalle entree, die stiekem benaderd moest worden, want het schiereiland was om onbegrijpelijke redenen verboden gebied, hoewel ik nooit en nergens een verbodsbord ben tegengekomen. Maar de keren dat ik me met anderen plat tegen de hoge wallekant heb moeten drukken om onzichtbaar te zijn voor een agent of een van de tuinlieden zijn legio.
Nico:
De oorlog heeft onverwachts weinig schade aangericht in het park. Het is vrijwel ongeschonden gebleven, in tegenstelling tot het Florapark aan de andere kant van het Noord-Hollandskanaal, dat door bomenkap een kale indruk achterliet. In ‘ons’ park was het streng verboden op het gras te lopen. Zo kwam ik met de politie in aanraking. De eerste vrije woensdagmiddag na mijn aanhouding moest ik op het politiebureau aan de Overtoom in ´de stad´ verschijnen om na het aanhoren van de reprimande en het schrijven van een opstel weer met andere raddraaiers op vrije voeten gesteld te worden. Alleen tijdens een vorstperiode mocht het gras betreden worden. Dat was ook nodig om de vijver als schaatsbaan te bereiken.
Dick:
Dat schiereiland bracht ons op het stomste plan dat we ooit hebben bedacht. Om het smalste stuk van de vijver naar het schiereiland te overbruggen legden we er twee planken in elkaars verlengde overheen die samen te kort waren om de overkant te halen. We wisten eigenlijk wel hoe stom we bezig waren, maar nooit geprobeerd is altijd verloren. Rennen dus, maar in het midden van de ondiepe vijver had geen van de twee planken steun. Een nat pak noemden we een nat zeikie. Niet gelukt, maar dat hadden we ook nooit verwacht. Met een nat zeikie kon je niet thuiskomen. Kleren droogden we in de rook van een enorme hoop bladeren, die we in de fik hadden gestoken. Thuis begreep mijn moeder direct waar die stank vandaan kwam. De reprimande was heviger dan die voor een nat zeikie.
Comfortabele bomen
De roep om het schiereiland als speelplaats te gebruiken kwam ook van enkele bomen aan het eind van het brede stuk. Sommige bomen – en dat gold voor het hele park – vroegen er gewoon om beklommen te worden. Wel, dat deel van het schiereiland werd bevolkt door een stuk of vier van die bomen. Als de groep vijf deelnemers telde, was het zaak in recordtijd een ‘boompie te halen’. Daar komt bij dat het zogenaamde comfortabele bomen waren, hoewel we dat woord toen niet kenden. Al die bomen hadden ergens halverwege breed uitlopende takken die gebruikt konden worden om gemakkelijk op te zitten. Ik herinner me zelfs een tak met een rugleuning. Zo gemakkelijk dat je in geval van hoge nood niet de boom uit hoefde om daarna een andere boom uit te zoeken. De blaaslediging ging ook vanaf die zit-tak.
Eendjes voeren Deli Courant
De Deli Courant schreef op 1 december 1931 bij deze foto: ‘Nu de slechte tijd aanbreekt, moeten de eenden meer moeite doen om voedsel te vinden. In het Volewijckpark gaan zo’n veertig eenden op de wandelaar af om te bedelen.’
© 2025 Dick de Scally. Op deze publicatie berust auteursrecht.
Overzicht alle afleveringen “Het park en wij“.
Dick maakt deze serie geheel op eigen titel.
Reageren? Voor nu kunt u contact met de redactie opnemen via de link onderaan de website.
Wij sturen dan uw mail door naar Dick.
Op de hoogte blijven van toekomstige artikelen in deze serie?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief
