Noord was een dorp met twee achtertuinen. Aan de overkant van het IJ lag ‘de stad’ als pretpark. Aan de noordkant strekte zich Waterland uit, een bijna onbegrensde speeltuin waar je allerlei spannende avonturen kon beleven, maar het bleef meestal bij fietsen, wandelen of zwemmen. Díe speeltuin liep zelfs door tot het Kinselmeer voorbij Durgerdam. Het feit dat ik een goeie fiets had en dat in mijn middelbare schoolklas een paar vriendjes uit Waterland zaten, zal wel aan die horizonverruiming hebben meegewerkt.
Een zonnige tijd was het, zonder zorgen. Maar soms wil één herinnering aan het Kinselmeer nog wel eens opspelen. Een vriendje uit mijn klas, Peter, woonde in wat in mijn ogen het paradijs was. Aan het meer lagen een paar uitspanningen, half camping, half speeltuin annex zomerhuisjesterrein. Peter woonde op het laatste. Van zijn huis voerde een paadje naar hun zwemparadijs, een strook grijs zand aan het water. De rechterkant van het zwemparadijs was afgesloten met een soort wal, overgaand in een stenen muurtje dat een meter of vijftig het meer in stak. Ik vroeg Peter wat er achter dat muurtje was. In zijn gemompel ving ik het woord ‘nudisten’ op.
Ik wist niet wat het woord betekende maar eenmaal thuis bracht het woordenboek uitkomst. Zooo!. Toen ik eenmaal wist dat daar aan het Kinselmeer, verborgen achter een muurtje, mensen de preutse wet van de kerk aan hun laars lapten door in hun blootje te lopen, kon ik bijna niet wachten om er op een zonnige dag heen te gaan. Een zondige dag zou ik ervan maken. Eindje zwemmen. Het muurtje als de grens van het toelaatbare passeren. Yes!
Het was een stralende woensdagmiddag met aan de horizon slechts één grote witte wolk, toen ik ‘een eindje ging zwemmen’. Ik stapte het water in en in een rustig, nonchalant tempo zwom ik het Kinselmeer op. Nauwkeurig mikte ik om voorbij het eind van het muurtje uit te komen. Mijn hart bonsde en niet alleen van de inspanning van het zwemmen. De spanning steeg met iedere slag. Nog even… dan zou ik voor het eerst van mijn leven nudisten aanschouwen – zien was in dit verband ordinair.
Mijn armen en benen werden moe, maar ik ging door. Ik moest uitkijken geen kramp te krijgen. Ik concentreerde me op mijn lijf en zag dus niet de donkere wolken die inmiddels boven het meer hingen. Eindelijk was ik nu voorbij het muurtje. Uitgeput, dat wel, maar ik wist dat alle moeite beloond zou worden. Op hetzelfde moment dat ik mij omdraaide om naar de kant te kijken, stuiterden de eerste dikke druppels van een hevige regenbui op mijn kop. In een waas van water zag ik… niets. De herinnering aan de eindeloze zwemtocht terug steekt vooral bij weersverandering.
© 2025 Dick de Scally. Op deze publicatie berust auteursrecht.
Een column van Dick de Scally
Dick schrijft zijn columns geheel op eigen titel.
Overzicht van Dick zijn columns.
Gerelateerd: Buurten in Amsterdam-Noord
