Onlangs kwam AT5 met een bericht, dat waarschijnlijk maar weinig mensen hebben gezien. Ik heb toen althans weinig ophef gemerkt. Terwijl ik toch wel een beetje van mijn stoel viel. Wat wil het geval? De kosten van de oostelijke fietsbrug vallen hoger uit dan de geraamde 320 miljoen. Hoeveel krijgen we nog te horen. Leek vorig jaar juli de financiering rond, blijkt dat daarin toch wat foutjes zijn gemaakt. De kosten voor de aanvaarbescherming (mooi woord, trouwens) vallen hoger uit, de fundering moet dieper het IJ in komen en meer brugdelen moeten van staal worden gemaakt.
Misschien ben ik te achterdochtig, maar ik vond het een raar verhaal. Weet men nu wat men in juli vorig jaar nog niet wist, toen de beslissing over de bouw van de brug werd genomen? Of is de kostenoverschrijding toen bewust verzwegen? Om me te informeren maakte ik een afspraak met Brugman & Brugman, een ingenieurs- en architectenbureau in Rotterdam. Daar had ik een gesprek met Jan Brugman, die na mijn verhaal over de kostenoverschrijding hard moest lachen. Met tranen in zijn ogen zei hij: ‘Ik haal even mijn broer erbij, die zal dit ook leuk vinden.’ Even later kwam Piet bij ons zitten, die het eveneens dolkomisch vond.
Wat later werden ze serieus. Jan: ‘Dit is wat wij de goocheltruc noemen.’ Toen hij mijn verbaasde blik zag, vervolgde hij: ‘Daarbij worden de kosten bewust zo laag mogelijk ingeschat om tegenstanders de wind uit de zeilen te nemen. Want, stel dat de ambtenaren de feitelijke kosten in juli hadden vrijgegeven, grote kans dat de Amsterdammers te hoop waren gelopen. De truc is om na het besluit nog wat extra kosten uit de hoge hoed te toveren.’ Piet viel hem bij: ‘Natuurlijk volgen wij de ontwikkelingen van de bruggen in Amsterdam van een afstandje, tenslotte is het ons vakgebied. Dus toen het bedrag van 320 miljoen bekend werd, hebben wij de plannen en de berekening in onze vrije tijd een keertje kritisch bekeken en uit de losse pols een raming gemaakt. Wij kwamen toen op 600 miljoen.’
Opnieuw viel ik bijna van mijn stoel. ‘Dat is nogal een verschil,’ zei ik. ‘Maar waarom worden we zo voor het lapje gehouden?’ Jan legde het uit: ‘Kijk, als het balletje eenmaal rolt, als de plannen zijn goedgekeurd, is er eigenlijk geen weg meer terug. De gemeente kan moeilijk halverwege de bouw zeggen dat het te duur wordt en dat ze ermee stoppen. Krijg je een halve brug. Dat zou natuurlijk een enorme fiasco zijn.’
Piet: ‘En dan de datum dat de brug af zou zijn, in 2034, gaat mooi niet lukken. Wordt op zijn vroegst 2038.’ Hij keek me aan: ‘Daar durf ik wel voor een goede fles whisky om te wedden. Die brug is niet eerder af dan 2038 en kost 600 miljoen. Zeshonderd miljoen. Wedden?’
Toen ik het kantoor wilde verlaten, hield Jan me staande. ‘Heb je al eens gekeken naar hoelang de brug elk uur open zal staan om de schepen door te laten? Grote kans dat de gemeente daar ook een te rooskleurig beeld heeft geschetst. Staan die GroenLinkse jongens en meisjes met hun elektrische bakfietsen veel vaker en langer voor de slagbomen te wachten dan ze nu denken. Zullen ze met het pontje veel eerder aan de overkant zijn. Want de gemeente heeft als een echte goochelaar natuurlijk meer dan 1 goocheltruc bedacht.’
Ruud van Dijk
Overzicht “Alle Pontjesverhalen“
Reageren? Stuur uw e-mail naar Ruud van Dijk
Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief
Amsterdam Noord De goocheltruc
