In het zicht van onze caravan in het bos bij Bussum hangt een vogelhuisje. Twee koolmeesjes bouwden er eind april een nestje en vlogen de afgelopen tijd elke dag heen een weer. En daarna was het wachten totdat de jonkies naar buiten kwamen. Voor papa en mama koolmees hard werken, voor ons helemaal zen.
Gisteren moest ik weer naar Amsterdam voor mijn werk als vrijwilliger in een hospice in de Pijp. Dus na de lunch stapte ik op mijn fiets. Windje tegen merkte ik al snel, zeker dan is het lekker om elektrisch te gaan. Anders is het toch vooral ploeteren.
In Weesp nam ik mijn gebruikelijke pauze op het bankje bij de brug over de Vecht. Een wandelaar kwam naast me zitten en samen zagen we een enorm jacht naderen en stil leggen voor de brug. Ik zei: ‘Die moet miljoenen hebben gekost. Zal vast van drugsgeld zijn gekocht.’ Hij opperde: ‘Of zwart geld. Het is in ieder geval patserig.’ Zo was ook het beeld: de man aan het roer torende hoog boven alles uit.
De brug ging open, de wandelaar vervolgde zijn weg en ik fietste weer verder. Ik deed het rustig aan, dus ik haalde de 25 per uur op de racebaan voor fietsers langs het Amsterdam-Rijnkanaal bij lange na niet. In de stad aangekomen werd het steeds wat drukker. Een fietskoerier voor me sloeg opeens linksaf, zonder zijn hand uit te steken of om te kijken. Ik schreeuwde keihard ‘Ho!’ en wist daarmee een botsing te voorkomen. Stomme fietskoeriers, met hun kamikaze-gedrag.
Na mijn werk fietste ik naar het pontje achter het Centraal waar ik 20 minuten moest wachten voor het eerstvolgende. Er liepen twee mannen die lege blikjes en flesjes uit de verschillende vuilnisbakken haalden. Eentje vond ik bijna een prof, hij had een grijper bij zich zodat hij niet met zijn arm in de bak hoefde te duiken.
Ook op het pontje twee andere mannen die de vuilnisbakken afgingen. De ene had schijnbaar een volle fles witte wijn gevonden of gekocht en dronk die tijdens de overtocht half leeg. De andere was een kleine, oudere Chinese man, die een plastic handschoen tot aan zijn schouder droeg. Hij manoeuvreerde bescheiden tussen de andere passagiers door, die deels chique gekleed gingen. Eigenlijk schrijnend deze zichtbare armoede.
Een passagier van ongeveer 30 jaar rolde staande naast zijn fiets een joint. Hij verkruimelde de weed in zijn hand, haalde een sigaret en vloei uit een tas en fabriceerde geconcentreerd de joint. Ik keek er met bewondering naar, want een zuchtje wind of een foute beweging en alles zou vallen. Toen hij klaar was gooide hij achteloos het restant van de vloei en de filter op de grond.
Ik dacht een paar tellen na en liep naar hem toe. ‘Je hebt wat laten vallen,’ zei ik, wijzend naar de grond. Hij keek me vuil aan en vroeg waar ik me mee bemoeide. Of ik soms een klap op mijn bek wilde? Nou, liever niet. Dus ik droop af.
Toen ik bij aankomst het pontje wilde verlaten weigerde mijn fietsaccu. Ook mijn truc, de accu eruit halen en met kracht er weer in schuiven, werkte niet. Gelukkig was het nog maar 10 minuten naar mijn huis. En windje mee. Omdat ik geen zin had om nog te koken haalde ik onderweg een pizza gorgonzola bij Menora (Mmmm van Menora).
Ruud van Dijk
Overzicht “Alle Pontjesverhalen“
Reageren op Fietstocht naar Amsterdam? Stuur uw e-mail naar Ruud van Dijk
Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief
Amsterdam Noord Fietstocht naar Amsterdam
