Boot

Onderweg met het pontje had ik al een aantal keren BOOT zien varen. Of het schip lag bij een steiger achter het Centraal. Een lelijk ding, met de stuurhut vooraan en helemaal blauw geschilderd. En dan die naam: BOOT. Wie noemt zijn schip nou zo?

Ik vermoedde dat het een varende disco was. Hoorde geen muziek, maar zag wel een lichtshow door de ramen. Vond ik een beetje vreemd. Wat is er nou zo leuk om op een schip te gaan dansen? Ik kan me voorstellen dat zoiets bijzonder is als je dat in de buitenlucht op het dek kan doen. Maar BOOT is een afgesloten, metalen bak.

Gisteren zat ik op de steigermuur te wachten op mijn pontje naar de NDSM en BOOT was net aangemeerd. In groepjes passeerden de vertrekkende discogasten me. Meest jongelui. En vrijwel allemaal aangeschoten of dronken. Sommige mensen moesten elkaar stevig vasthouden om nog een beetje te kunnen lopen. Een enkeling liep met een groot glas bier in zijn hand.

Dronken jongens verschillen van dronken meisjes. Ze maken meer lawaai en zijn uitgelatener: lekker stoer. Eentje probeerde het achterlicht van een geparkeerde fiets te slopen. Een ander plaste tegen een fiets.

Sommige meisjes liepen op hoge hakken, waarbij ik me afvroeg of je daar wel mee kan dansen. Een meisje had zich daarnaast ook nog meer dan uitbundig opgemaakt. En ook nog een strakke, korte broek aan. Wellicht allemaal heel sexy bedoeld, maar ik dacht: ach kind, zonder al die poeha ben je veel mooier.

Er werden afspraken gemaakt om verder te feesten in de stad. Dronken om negen uur en dan nog de stad onveilig maken. Hoe zal hun avond eindigen? Ergens kotsend op de wc van een café, elders gevloerd, of in bed met iemand waar je volgende ochtend heel veel spijt van hebt?

Op het pontje was het allesbehalve disco. Het was er eigenlijk opvallend stil. Het meeste ‘kabaal’ kwam van een meisje van ongeveer vier, dat met haar ouders op het achterdek stond. Ik raakte meteen vertederd.

Ze was de hele tijd in beweging. Ze probeerde onder/achter haar vader door te kruipen die tegen een wand leunde. Daarna wilde ze met haar moeder een rondje over het pontje lopen. En daarna nog een keer, maar die had daar geen zin in. De moeder tilde haar op om over de reling naar het water en de schepen te kijken. Vervolgens weer huppelen en rennen, waarbij ze pardoes met haar knie tegen een wand botste. Ze huilde, maar een kusje op de knie en het was weer over.

Wie weet, komt ze over 15 jaar waggelend van BOOT. Zit ik daar weer op de steigermuur. En denk ik: ach kind, vroeger…

Ruud van Dijk

Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief