Mijnheer Bille heette hij en hij handelde in vlees toen ik nog bij de walvisvaart werkte. Huh, hoezo, walvisvaart? Ja, op kantoor. Je ziet mij toch niet met een kettingzaag op het dek van de Willem Barendsz een walvis fileren? Ik heb al moeite met een haring.
Hat kantoor van de Nederlandsche Maatschappij voor de Walvischvaart (ja, beide met sch) zetelde in het vanuit Noord zichtbare gebouw Vinke aan de Ruyterkade, in een kantoor dat kleiner was dan de stuurhut van de WB (vakjargon hè). Daar verdiende ik in 1962 een paar weken lang mijn vakantiecentjes. De WB lag toen in DOK 4, het grootste dok van de Amsterdamse Droogdok Maatschappij, met de vulopening naar het IJ gekeerd. In historische documentaires zie je nog wel eens beelden, waarop die enorme wereldwonderen door dat gat naar het dek werden getrokken. Je kon je voorstellen dat het dek tijdens het fileren eruitzag als een sterk overgelopen oliebron.
Honderden brieven heb ik daar getypt, lange lijsten met bestellingen om de WB te foerageren, die enkele weken later zou uitvaren. Het zou een van zijn laatste tochten zijn, want een keten aan oorzaken zorgde voor het einde van de Nederlandse walvisvaart in 1964.
Spectaculair was de aan te schaffen voedselvoorraad voor de bemanning van de WB, afgezien van de honderden spellen kaarten en een halve bibliotheek. De maatschappij kocht bij de heer Bille geen pakketjes gehakt, maar een hele veestapel, tientallen gehalveerde, diepgevroren koeien en schapen. De koelcellen van de WB was hun laatste hangplek. Als dank deelde de heer Bille relatiegeschenken uit. Ik kreeg een lelijk lullig plastic etuitje voor een pakje sigaretten.
Vanaf dat moment vertrouwde ik zijn naam Bille niet meer. En al helemaal niet toen hij op mijn vraag waar hij woonde antwoordde: in de Bilderdijkstraat.
Dick de Scally
© 2025 Dick de Scally. Op deze publicatie berust auteursrecht.
Een column van Dick de Scally
Dick schrijft zijn columns geheel op eigen titel.
Overzicht van Dick zijn columns.
Gerelateerd: fietsenstallingen Amsterdam
