Vroeger was ik fietsenmaker. Als er mensen kwamen met een fiets met een kapotte verlichting, of zelfs helemaal zonder, vertelde ik regelmatig het volgende verhaal. Hoe ik, toen ik ongeveer 25 was, ’s avonds vanaf de verkeerde kant op mijn fiets zonder verlichting een eenrichtingsstraat in reed en dat een automobilist mij niet zag en me bijna dood reed. Dat ik sindsdien was genezen. En altijd licht op mijn fiets had, desnoods van die losse lampjes.
Aan dit verhaal moet ik vaak denken als ik in het donker door Amsterdam fiets en me erger aan de mensen zonder licht. Zeker in Noord, waar het doorgaans donkerder is dan in de rest van de stad. Dat mensen hun eigen leven niet koesteren is tot daar aan toe, maar voor mij is het ook gevaarlijk. Ze zien mij wel, maar ik hen niet. Waarschijnlijk ken je het, fietsers die uit het donker zomaar uit het niets opduiken, waar je bijna tegen aan rijdt.
Mijn ergernis verdubbelt als die fietsers dan ook nog alleen maar oog hebben voor hun mobiel in de hand. Dan komt het slechtste in mij naar boven en hoop ik dat ze die avond nog worden aangereden door een auto. Moeten ze maar zichtbaar zijn en opletten.
Ik kan me ook ergeren aan papa’s en mama’s die ’s avonds met hun kinderen onverlicht over straat gaan. Denk ik: lekker voorbeeld geef je, papa of mama, als je zelf zonder verlichting fietst. Of: zie je niet hoe gevaarlijk het voor je kind is als hij of zij op het fietsje geen lampen heeft?
Het omgekeerde gebeurt de laatste jaren ook steeds meer. Te veel verlichting. Natuurlijk de auto’s die met grote verlichting rondrijden. Maar ook scooters en fatbikes waarbij de koplampen te hoog zijn afgesteld, die mij als tegenligger totaal verblinden. Of al die ledlampen van tegenwoordig. Zijn veel te fel.
Mijn neef Anton werkt bij de politie in Amsterdam en kent mijn ergernissen. Op een verjaardagsfeestje gisteren zei hij dat hij een nieuwtje voor me had, maar dat ik het niet verder mocht vertellen: “De eerste week van november doen we weer de grote, jaarlijkse controle van fietsverlichting. Natuurlijk op sommige plaatsen in het centrum, maar we gaan nu ook bij de NDSM-werf staan. Dat is een mooie fuik, mensen kunnen moeilijk wegkomen, of ze moeten op het pontje blijven staan en weer terug varen. En dan hopen dat ze met het pontje naar de Buiksloterweg ons kunnen ontlopen. Maar daar zijn we ook, haha. Zie je het voor je? Misschien is het voor jou wel leuk om daar een verhaaltje over te schrijven.”
Ruud van Dijk
Overzicht “Alle Pontjesverhalen“
Reageren op Ergernissen? Stuur uw e-mail naar Ruud van Dijk
Op de hoogte blijven van toekomstige pontjesverhalen?
Schrijf u dan in op de nieuwsbrief
Amsterdam Noord Ergernissen
