Het pontje van de toekomst

Het plan kent alleen maar voordelen. Goed voor het milieu, omdat er geen vervuiling plaatsvindt. Goed voor de gezondheid van de passagiers, omdat ze volop moeten bewegen. En goed voor de sociale interactie, omdat het heel makkelijk is om een gesprekje aan te knopen als je samen aan het fietsen of aan het lopen bent. Met een beetje geluk kan het zelfs een nieuwe toeristische attractie worden, als alternatief voor de bierfietsen.

Een belangrijke taak blijft weggelegd voor de schipper. Hij of zij moet natuurlijk de juiste koers aanhouden. En moet instructies geven aan de passagiers als ze te langzaam lopen of fietsen, of juist te snel, het pontje moet tenslotte geen speedboot worden. Vooral bij het aanmeren is het zaak dat de schipper het heft in handen neemt, anders knalt het pontje tegen de wal. De fietsers moeten dan stoppen met trappen en de voetgangers moeten zich omdraaien en de andere kant oplopen, zodat de schroeven het pontje afremmen. (Dit bewijst haar vooruitziende blik, gezien de botsingen van pontjes tegen de kade de laatste tijd.)

Probleempje is misschien als er te weinig passagiers aan boord zijn. Want, hoe krijg je met z’n vieren het pontje in beweging? Mijn vriendin, niet voor één gat te vangen: “Nou, dan deelt de schipper gewoon lijntjes coke uit. Zul je zien hoe hard de mensen gaan rennen en fietsen.”

Ik opperde voorzichtig dat het plan wel iets weg heeft van de galeischepen, waarbij vroeger slaven als roeiers werden gebruikt. “Ach suffie,” zei ze “je weet toch dat het verleden zich altijd herhaalt, alleen in een ander jasje.” Had ze uiteraard gelijk in.